Summary
Teşhis ve tedavideki gelişmelere karşın malign plevral efüzyonun prognozu halen kötüdür. Bu çalışmada, uygulanan tedavi metodlarının avantajları ve dezavantajları gözden geçirildi. 1996-2000 tarihleri arasında malign plevral effüzyon tanısıyla izlenen 71 olgu retrospektif olarak değerlendirildi. Olguların 38'i (%53,5) erkek yaş ortalaması 55±12,8 (27-83) idi. Akciğer kanseri 28 olgu (%39,4) ve malign mezotelyoma 17 (%23,9) olgu ile en sık rastlanan etyolojilerdi. Olguların 36'sına tüp torakostomi, 18'ine VATS, 7'sine mini torakotomi, ve 11'ine de Denver Pleuroperitoneal Shunt (PPS) uygulandı. Plöredesisin başarı oranı; talk uygulanan olgularda %93, tetrasiklin uygulananlarda %62 ve bleomycin uygulananlarda ise %66 idi (p=0,026). Tüp torakostomi ve plörodezis uygulanan 36 hastanın 8'inde (%22,2) ilk 1 ay içinde rekürens saptandı. Buna karşın VATS ile plörodezis yapılan hiç bir hastada nüks saptanmadı. VATS ile plörodezis yapılan olguların dren süreleri ortalama 4,5 gün ve tüp torakostomi ile ise 7,3 gün olup aradaki fark istatistik olarak anlamlı idi (p=0,036). Denver Plöroperitoneal Şant takılan olgular da komplikasyon gelişmedi ve ortalama 2 gün içinde taburcu edildiler. Tüm olguların median sağkalım 5,9±4,2 (1-20) ay idi. MPE'da tanısı konulan olgularda uygulabilirliği kolay ucuz ve etkili bir yöntem olan tüp torakostomi ile talk plörodezisi seçilmelidir. Tanısı olmayan olgularda hem tanıyı koymak, hemde tüp torakostomiden daha başarılı plöredesis sağlayan VATS tercih edilmelidir. Talk en etkili sklerozan ajandır. Akciğeri ekspanse olmayan olgularda ise plöroperitoneal shunt iyi bir tedavi alternatifidir.
